یادداشت( نامی همیشه ماندگار)

نامی همیشه ماندگار

نام خلیج فارس از کودکی با گوش همه ی ما آشناست.از همان وقت که شاید هنوز نام چند خیابان آن طرف تر از محلی را که در آن سکونت داشتیم به درستی نمی دانستیم.اولین باری که چشممان به ترکیب واژه ی زیبای خلیج فارس افتاد، مدت زیادی نمی گذشت از زمانی که یاد گرفته بودیم از سر هم کردن حروف الفبا کلماتی معنا دار بسازیم. تصویری آبی رنگ که در گوشه ی پایین نقشه ی ایران، از همان نقشه هایی که در کتاب های در سی می دیدیم، خودنمایی می کرد. آن وقت ها نه معنای خلیج را می دانستیم نه مثل امروز به فارس بودنش می بالیدیم. 

همین که دانستیم خلیج فارس پهنه ی آبی رنگی است در جنوب غربی ایران بر ایمان کافی بود تا از درس جغرافی نمره ی بیست بگیریم. جلوتر رفتیم؛ هنوز میهمان عالم بچگی بودیم؛ اما نه آن قدر که درخشش زلال آب هایی که در قاب تصاویر می دیدیم از چشم تیزبینمان دور بماند؛ بار ها از معلم جغرافیا پرسیده بودیم: چرا آب این دریا آبی تر از آن یکی دریاست؟ و سر زنگ تناریخ از تنگه ی هرمز خواندیم و قطع دست های بیگانه ای که دراز شده بودند برای چپاول، و بیرون راندن تجاوز گرانی که آمده بودند تا بمانند.

 بزرگتر شدیم؛ زمزمه هایی شنیدیم از همین حوالی که می خواستند خلیجمان دیگر فارس نباشد.همسایگان و همکیشانی که پیش از این هم مرامشان را پیشکشمان کرده بودند، این بار  می خواستند تاریخ، هویت و فرهنگمان را تقدیمشان کنیم؛ درس های زنگ تاریخمان را به یادآوریم و در  بازخوانی روزگاران گذشته جز عظمت سرزمین کهن پارس چیزی پیدا نکردیم.

تاریخ را به جغرافی پیوند زدیم؛ همت کردیم و رد پای بیگانه ر ا از سرزمینمان زدودیم؛ ورق های تقویم هایمان را با نام شکوهمند خلیج فارس زینت بخشیدیم. خواستیم تا خلیجمان فارس بماند و فارس ماند خلیجی که همیشه فارس بوده و فارس خواهد ماند...

منتشر شده در روزنامه ی پیام آشنا( 9اردیبهشت 92) به مناسبت روز ملی خلیج فارس  نویسنده: سارا ایمانی