یادداشت ( از خودمان شروع کنیم)

از خودمان شروع کنیم

لابه لای صفحات تقویم های ما پراز روزها و مناسبت هایی است که هریک واقعه ای را بر ایمان معنا می کنند. دوم اردیبهشت مصادف با 22 ماه آوریل میلادی به نام روز جهانی زمین پاک نام گذاری شده؛ نامی که شاید این روز ها  پس از چهل و پنج سال بیش از هر زمان دیگری ضرورت پرداختن به  آن را می دانیم. دوره ای که ما در آن به سر می بریم زندگی در زمین پاک که حالا جز نامی از آن باقی نمانده آرزو و دغدغه ی تمامی حامیان محیط زیست و انسان هایی است که می دانند تنها سیاره ی قابل سکونت ما طی روندی که روز به روز بر شتاب آن افزوده می شود در حال نابودی است.

از بحث تولید گازهای گلخانه ای، افزایش دمای کره ی زمین، نابودی لایه ی ازن و تولید زباله های صنعتی که دغدغه های جهانی حامیان محیط زیست می باشند هم که بگذریم ، در سرزمین خودمان کم نداریم بی مهری هایی که به آفت جان محیط زیست، طبیعت سبز و درختان تبدیل شده ؛ باغ هایی که تخریب می شوند و جایشان ر ا سازه های بیقواره ی سیمانی پر می کنند؛ رودخانه هایی که خشک می شوند و جنگل هایی که زیر بار زباله کمر خم کرده اند.

متاسفانه هوای پاک این روز هاغ کارکردی تبلیغاتی پیدا کرده و  محیط زیست به شعار  لوکس کاندیداهای در جذب و همراهی افکار عمومی تبدیل شده؛ رسیدن به استانداردهای قابل قبول و دست کم دور شدن از وضعیت بحرانی کنونی در نگاهی کلان عزمی می طلبد که نیازمند تعامل همه ی ساکنین زمین است و در ابعاد کوچکتر باید از خودمان شروع کنیم؛ از همان 1648195 کیلومتر مربع زمین که متعلق به ماست و برای پاک نگاه داشتن آن هیچ کوششی نمی کنیم . هرچند در اسارت کلیشه معنای جمله ی درختان ریه های زمینند کمابیش رنگ می بغازد اما یادمان باشد که زمین نفس کم آورده ؛ زمینی که متعلق به همه ی ماست.

 

منتشر شده در روزنامه ی پیام آشنا ( 2 اردیبهشت 93) به مناسبت روز زمین پاک نویسنده : سارا ایمانی